De eerste weken in Nepal

Beste allemaal,

Ik ben alweer vier weken in Nepal. Tijd is echt omgevlogen!

De eerste drie weken heb ik me bezig gehouden met vrijwilligerswerk in een baby care center. Dat was best wel spannend voor me doordat ik totaal geen ervaring heb met hele kleine kinderen. Het werk in India met de slum kinderen heeft me wel goed gedaan, maar dit was toch wel van een ander kaliber. Hier zijn ze een stuk jonger (vanaf een half jaar tm vier jaar) en heb je te maken met ze voeden, ze naar bed brengen en ze spelende wijs bezig houden zodat ze mama en papa niet te veel missen.

Ik werkte samen met drie andere Nepalese vrouwen, waarvan er een Engels spreekt. Haar naam is Sharmila en ik ben ik al die tijd bij haar thuis en haar gezin verbleven.  Ik kan het heel goed vinden met haar twee dochters van tien en vijftien. Ik heb het heel erg leuk me ze en ik waardeer enorm de openheid waarin Sharmila en ik met elkaar kunnen praten.  He zijn misschien maar een paar weekjes, maar het voelt aan als een thuis, wat wel aangenaam is na negen maanden onderweg te zijn.

Het resterende geld dat we met zn allen hebben gedoneerd, ongeveer 150 euro, is al gedeeltelijk uitgegeven aan benodigdheden voor de baby care center. Ik wil jullie nogmaals hiervoor super bedanken. Ze kunnen het geld namelijk heel goed gebruiken. Voor meer info over de baby care center, genaamd Our Dream, zie website: 

http://stichting-narsari.webklik.nl/page/welkom

Ik heb weinig gezien van Kathmandu of omgeving moet ik eerlijk toegeven, maar daar tegenover zit ik midden in het dagelijkse leven van Nepal. Ik ervaar hoe het is om in dit land als vrouw te leven en ik kan je vertellen dat dat niet gemakkelijk is. Er wordt veel van je verwacht als moeder zijnde en tot zoverre zie ik weinig support van de vader in het gezin. Ik vind dat soms moeilijk om te zien en probeer dan ook Sharmila zoveel mogelijk te helpen waar mogelijk is.

Ik ben de laatste weken ook heel weinig op internet geweest. Ze hebben hier te maken met ‘load shedding’; wat inhoudt dat voor veertien uur per dag er geen toegang is tot elektriciteit. De enige internetcafe dichtbij het gezin waar ik verblijf heeft geen generator en is dus maar beperkt open. Dit in combinatie met mijn werkuren van 09.30 tm 18.00 maakt het er niet gemakkelijker op.

Na drie weken gehuil, veel gelach, hard werken, baby geklets en vieze luiers, was het tijd voor iets nieuws. Ik had me ingeschreven voor een meditatie/Boeddhisme cursus in Kopan Monastery, net iets buiten Kathmandu. Het klooster is een zuster organisatie van de twee eerdere cursussen dat ik in India heb gevolgd.

Zie website voor meer info: http://kopanmonastery.com/

Er waren meer dan  100 deelnemers. Dit bleek een record aantal te zijn in de geschiedenis  van Kopan Monastery. Tegen verwachting in mochten we voor de halve dag met elkaar communiceren. Dit was natuurlijk een mooie kans om andere backpackers te leren kennen. Ik heb namelijk de eerste drie weken weinig andere mede-reizigers ontmoet, doordat ik totaal niet in de backpacker scene zat.

Ik moet eerlijk toegeven dat mijn concentratie tijdens het mediteren nergens te bekennen was. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien was ik teveel afgeleid door al het geklets met de mede-cursisten. Dat nam niet weg dat ik wederom veel heb opgestoken van de cursus.

Gister was de laatste dag in Kopan Monastery. Vandaag ben ik de hele dag bezig geweest met het kopen en regelen van benodigheden voor de trek waar ik aan ga deelnemen. Ik ben super enthousiast!!

Met drie andere leden van de cursus (een Amerikaan, Oostenrijkse en Engelse) vertrek ik morgen , 18 april, voor een trekking van minimal tien dagen in de omgeving van Nationaal Park Langtang.

We doen het zonder hulp van een tour operator, gids of porter (iemand die je spullen draagt). We gaan het helemaal op eigen houtje doen met kaart, gezond verstand en heel veel zin!

Mijn telefonisch bereik zal minimaal zijn en ook ben ik pas weer online als ik terug ben. Het is een beetje haasten allemaal. Ik heb net mijn spullen afgedropt bij de familie en ben gelijk door gegaan naar de lokale internetcafe. We hebben nog precies drie kwartier elektriciteit en dit is helaas niet genoeg om te reageren op al de leuke en lieve mailtjes dat ik van jullie allen krijg. Bij deze sorry als het even duurt voordat je iets van me hoort.

Weet dat ik aan jullie denk, jullie mis en jullie het allerbeste wens!!

Till next time….

xxx